រៀបរាប់ដោយ អែម ផាន ប្អូនស្រីរបស់ អែម ផល
បងស្រីរបស់ខ្ញុំ ស្រស់ស្អាតណាស់ ហើយគាត់មានរាងខ្ពស់ស្រឡះជាងគេក្នុងចំណោមកូនស្រីទាំងបួននាក់នៅក្នុងគ្រួសារ។ ក្នុងចំណោមកូនទាំង៦នាក់ ម្តាយរបស់ខ្ញុំស្រឡាញ់បងស្រីរបស់ខ្ញុំខ្លាំងជាងគេ ហើយតែងតែយក ផល តាមទៅជាមួយនៅពេលម្តាយរបស់ខ្ញុំទៅណាមកណា។
កាលនៅពីក្មេង ផល បានសិក្សានៅសាលាបឋមសិក្សារការកោង និងជាអ្នកលេងបាល់ទះ។ ផល បានឈប់រៀនត្រឹមអនុវិទ្យាល័យ ហើយផ្លាស់ទៅរស់នៅក្នុងទីក្រុងភ្នំពេញក្នុងអំឡុងឆ្នាំ១៩៧០ ជាមួយបងប្រុសឈ្មោះរបស់ខ្ញុំឈ្មោះ ភួង។ ភួង បានឲ្យលុយមួយចំនួនទៅ ផល ហើយផ្តល់ការងារជាលេខាធិការផ្នែកភាសាបារាំងនៅក្នុងបន្ទាយទាហាននៃក្រសួងការពារជាតិ។
នៅពេលកំពុងរៀននៅក្នុងវត្តដំរីស ផល បានចាប់ផ្តើមស្គាល់គ្នាជាមួយ សារ សុន ដែលបានស្រឡាញ់ ផល។ បន្ទាប់មក ផល និង សុន បានស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក។ សុន បានសិក្សាអំពីបច្ចេកទេសកុននៅឯប្រទេសបារាំងអស់រយៈពេល២ឆ្នាំ ហើយទន្ទឹមគ្នានោះ សុន បានសរសេរសំបុត្រ និងថែមទាំងផ្ញើអំណោយឲ្យទៅ ផល ដែរ។
សុន បានបញ្ចប់ការសិក្សានៅក្នុងឆ្នាំ១៩៧២ បន្ទាប់មកគាត់ក៏ត្រឡប់មកប្រទេសកម្ពុជាវិញ។ សុន និង ផល បានត្រឡប់មករស់នៅនិងធ្វើការនៅក្នុងទីក្រុងភ្នំពេញបន្ទាប់ពីរៀបការរួច។ ផល ទទួលបានការងារ ខណៈពេលដែល សុន ធ្វើជាអ្នកថតរូបសម្រាប់កម្មវិធីព័ត៌មានទូរទស្សន៍នៅក្នុងក្រសួងឃោសនាការភ្នំពេញ។
សុន បានទំនាក់ទំនងជាសម្ងាត់ជាមួយខ្មែរក្រហមនៅក្នុងឆ្នាំ១៩៧៤។ សុន ត្រូវបានចាប់ខ្លួននិងដាក់គុកនៅក្នុងគុកនយោបាយដោយសារតែគាត់បានក្បត់ទៅនឹងរបប លន់ នល់។ ការឃុំឃាំងខ្លួនរបស់ សុន ត្រូវបានបោះពុម្ពផ្សាយនៅក្នុងកាសែត។ នៅពេលដែល សុន ចាប់ផ្តើមទាក់ទងជាមួយនឹងក្រុមកុម្មុយនីស ផល ក៏បានដឹងរឿងទាំងអស់នេះដែរ។ ជារឿយៗ ផល និងខ្ញុំ បានទៅសួរសុខទុក្ខ សុន នៅក្នុងគុក ជាកន្លែងដែល សុន គ្មានអ្វីហូបគ្រប់គ្រាន់ និងគ្មានកន្លែងសម្រាកត្រឹមត្រូវឡើយ។ សុន គឺជាជាងកាត់សក់នៅក្នុងគុក។
នៅពេលដែលខ្មែរក្រហមជម្លៀសប្រជាជនចេញពីទីក្រុងភ្នំពេញ សុន ត្រូវបានដោះលែង។ យើងទាំងអស់គ្នាធ្វើដំណើរជាមួយគ្នា និងទៅកាន់ទិសដៅតែមួយ គឺត្រឡប់ទៅកាន់ស្រុកកំណើតរបស់យើងវិញ។ នៅតាមផ្លូវ ខ្មែរក្រហមបន្តសួរសំណួរអំពីជីវប្រវត្តិរបស់យើង ហើយបងប្អូនរបស់ខ្ញុំ៥នាក់ បានប្រាប់ការពិតដល់ខ្មែរក្រហម។ ប្តីរបស់ខ្ញុំ និងខ្ញុំមានគំនិតមួយថាយើងត្រូវតែកុហកដល់ខ្មែរក្រហមដើម្បីរស់។ ដូច្នេះ ប្តីរបស់ខ្ញុំបានប្រាប់ខ្មែរក្រហមថា គាត់គឺជាអ្នកធាក់ស៊ីក្លូ។ ជារៀងរាល់យប់ យោធាខ្មែរក្រហម បានមកសួរអំពីប្រវត្តិរបស់ខ្ញុំ តែខ្ញុំមិនបានប្រាប់ការពិតដល់ពួកគេនោះទេ។
រយៈពេលប្រហែល៣ទៅ៤ខែក្រោយមក សុន ត្រូវបានចាប់ខ្លួន។ មុនពេល សុន ត្រូវបានចាប់ខ្លួន ខ្មែរក្រហមបាននិយាយថា ពួកគេចង់ឲ្យ សុន វិលត្រឡប់ទៅធ្វើការងារដូចពីមុននៅឯទីក្រុងភ្នំពេញវិញ។ ដោយមិនបានដឹងទាល់តែសោះថាខ្មែរក្រហមនិយាយកុហក សុន បានប្រាប់ ផល ឲ្យរង់ចាំគាត់នៅឯរការកោង។ ក្រោយមក សុន ក៏បានបាត់ខ្លួន។
ក្រោយមក អង្គការបានហៅ ផល និងកូនប្រុសទៅភ្នំពេញ។ យោធាខ្មែរក្រហមបាននិយាយថា ពួកគេចង់នាំ ផល ទៅជួប សុន ហើយក្រោយមក ផល មិនដែលត្រឡប់មកវិញឡើយ។ បងប្អូនខ្ញុំ៣នាក់ ប្តី ប្រពន្ធ និងកូនរបស់ពួកគេ ត្រូវបានអង្គការចាប់ខ្លួនដោយសារតែមានទំនាក់ទំនងជាមួយនឹង ផល។
អែម ភួង គឺជាបងស្រីច្បងបង្អស់របស់យើង ដែលមានប្តីជាប៉ូលីស ក៏ត្រូវបាននាំយកទៅសម្លាប់ជាមួយនឹងក្រុមគ្រួសារនៅពេលដែលជម្លៀសទៅខេត្តព្រៃវែងដែរ។ ផល្លា ប្អូនស្រីរបស់យើង និងក្រុមគ្រួសារបានស្លាប់នៅក្នុងខេត្តពោធិ៍សាត់ ដោយសារតែអត់អាហារ។ សាមុន ប្អូនប្រុសពៅ និងជាអតីតទាហាន លន់ នល់ ក៏ត្រូវបានអង្គការសម្លាប់ដែរ។
ប្អូនប្រុសម្នាក់ទៀតរបស់ខ្ញុំឈ្មោះ អែម សាមុត ត្រូវខ្មែរក្រហមឲ្យចូលធ្វើជាយោធានៅក្នុងឆ្នាំ១៩៧៣។ ខ្មែរក្រហមបានចាប់ខ្លួន សាមុត នៅពេលរត់ទៅកាន់ទីក្រុងភ្នំពេញ ហើយដាក់នៅក្នុងគុកដំរីសអស់រយៈពេល៣ថ្ងៃមុនថ្ងៃ១៧ ខែមេសា ឆ្នាំ១៩៧៥។ ខ្មែរក្រហមបានសម្លាប់ សាមុត នៅឯកោះរកាកោង។ នៅសល់តែខ្ញុំម្នាក់ប៉ុណ្ណោះដែលនៅរស់រានមានជីវិតនៅក្នុងចំណោមបងប្អូនរបស់ខ្ញុំទាំងអស់។
នៅក្នុងឆ្នាំ១៩៨០ ប្រធានភូមិរបស់យើង បានធ្វើដំណើរទៅកាន់គុកទួលស្លែងនៅទីក្រុងភ្នំពេញ។ នៅពេលដែលត្រឡប់មកវិញ គាត់និយាយថា គាត់បានឃើញរូបថតរបស់ ផល នៅទីនោះដោយមានស្លាកសញ្ញាមួយសរសេរថា «ស្ត្រីនៅក្នុងឃុំរការកោង១»។ ប៉ុន្តែ ប្រធានភូមិមិនបានឃើញរូបថតបងថ្លៃរបស់ខ្ញុំឈ្មោះ សា សុន នោះទេ។ ម្តាយរបស់ខ្ញុំក៏បានទៅទស្សនាគុកទួលស្លែងដែរ ហើយនៅពេលដែលយើងត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ម្តាយរបស់ខ្ញុំសម្រាន្តមិនលក់ និងបានធ្លាក់ខ្លួនឈឺ។ ម្តាយរបស់ខ្ញុំបានស្លាប់នៅក្នុងឆ្នាំ១៩៨៣ ព្រោះគាត់នឹករឭកដល់ ផល ខ្លាំងពេក។
អែម ផល និង សារ សុន ត្រូវបានសម្លាប់នៅក្នុងគុកទួលស្លែង។ ប្រវត្តិរូបនិងចម្លើយសារភាពរបស់ សា សុន បានបញ្ជាក់ថា គាត់ធ្លាប់ធ្វើជាអ្នកផលិតខ្សែភាពយន្តនៅក្នុងក្រសួងឃោសនាការ។ គាត់ត្រូវបានចាប់ខ្លួននៅថ្ងៃទី២៨ ខែឧសភា ឆ្នាំ១៩៧៥ និងបញ្ជូនមកគុកទួលស្លែងនៅថ្ងៃទី១៤ ខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ១៩៧៦។ នៅទំព័រចុងក្រោយនៃចម្លើយសារភាពរបស់ សុន បានចុះនៅថ្ងៃទី២៨ ខែធ្នូ ឆ្នាំ១៩៧៦។
អែម ផល ត្រូវបានចាប់ខ្លួននៅថ្ងៃទី១ ខែកញ្ញា ឆ្នាំ១៩៧៥។ ឌុច ដែលជាប្រធានគុកទួលស្លែង បានសរសេរនៅលើចម្លើយសារភាពរបស់ ផល ថា «សួររកចម្លើយពិត និងអាសយដ្ឋានបច្ចុប្បន្ន ដើម្បីចាប់ខ្លួនមនុស្សណាដែលខ្មាំងបានឆ្លើយដាក់»៕ ល