ដោយៈ វចនានុក្រមខ្មែរសម្តេចសង្ឃរាជ ជួន ណាត
បំបិទ ( កិ. ) ប្រាប់, បង្គាប់ ឲ្យបិទឬខំប្រឹងបិទបាំងមិនឲ្យគេឃើញ, មិនឲ្យគេដឹង, មិនឲ្យលេចឮ : បំបិទមាត់ គឺហាមមិនឲ្យនិយាយប្រាប់គេ; បំបិទសេចក្ដី គឺហាមគេឲ្យបិទ ឬខំប្រឹងបិទខ្លួនឯង មិនឲ្យអ្នកផងដឹងសេចក្ដីនុះ ។ល។
បិទ បិត បា. ( កិ. ) (បិទ “ខ្ទប់, រាំង, ភ្ជិត” ឬ បិឌ, បិឌិ; បិឌ “រួម, រួមចូល, រួបរួម, បង្រួម, ភ្ជុំ”) ខ្ទប់, រាំង, ធ្វើឲ្យជិត : បិទទ្វារ, បិទផ្លូវ ។ ដាក់ផ្តិតភ្ជាប់, ទឹប : បិទមាស ។
ខ្លោងទ្វារ ( ន. ) បង្គោលមួយគូមានធ្នឹមធ្វើដោយឥដ្ឋឬឈើភ្ជាប់នឹងកំពែង ឬរបងមានចន្លោះ ជាផ្លូវសម្រាប់ដើរ ចេញចូលបាន : ខ្លោងទ្វារវត្ត, ខ្លោងទ្វារផ្ទះ ។
ខ្លូត ( ន. ) ផ្លែត្រសក់, ឳឡឹក, ត្រឡាច, ល្ពៅ, ឃ្លោក ឬ ននោងខ្ចីៗ ដែលធំជាងក្ដឹបតូចជាង ចាស់ : ខ្លូតត្រសក់, ខ្លូតឳឡឹក, ខ្លូតត្រឡាច, ខ្លូតឃ្លោក, ខ្លូតននោង ។ ប្រើជា គុ. ក៏បាន ត្រសក់ខ្លូត ។
ខ្លឹម ( ន. ) សាច់ឈើដែលរឹងនៅខាងក្នុងស្រាយ : ខ្លឹមឈើ ។ ទ្រព្យអ្វីៗដែលជាទ្រព្យឧត្តម មានតម្លៃក៏ហៅថា ខ្លឹម ដែរ : ខ្លឹមទ្រព្យ, ទ្រព្យមានខ្លឹម ។ អ្វីៗដែលជាទីគាប់ចិត្តណាស់ក៏ហៅ ខ្លឹម ដែរ : ខ្លឹមចិត្ត ។
បំបៅ ( កិ. ) ធ្វើឲ្យបៅ, ឲ្យបៅ, ញ៉ាំងអ្នកដទៃឲ្យបៅ : ម្ដាយបំបៅកូន ។ កាត់យកមែកតូចក្ដី ខ្នែងក្ដី ភ្នែកក្ដី ចុងក្ដី នៃឈើរស់ដទៃភ្ជាប់ជាមួយនឹងគល់នៃកូនឈើរស់ដទៃ គឺឈើដែលមាន សញ្ជាតិខុសគ្នា ដូចជាកាត់កូនមែកក្រូចពោធិ៍សាត់ភ្ជាប់ជាមួយនឹងគល់កូនក្រសាំង ។ គឺគ្រាន់តែកាត់ភ្លាមភ្ជាប់គ្នាមួយរំពេចនោះភ្លាម កុំឲ្យស្ងួតជ័រឬឱជារបស់ឈើទាំងពីរប្រភេទ នោះទាន់គ្រាន់តែកាត់ភ្ជាប់គ្នាភ្លាម យកសំពត់សាច់ម៉ដ្ឋជិតរុំភ្លាម, រុំឲ្យណែនកុំឲ្យទឹកសន្សើម ឬទឹកភ្លៀងជ្រាបចូលបាន ។ លុះរុំរួចហើយត្រូវយកចម្រឹងឬបង្គោលបោះអែបចងឈើនោះ ឲ្យនៅនឹង កុំឲ្យខ្យល់បក់រង្គើបាន, លុះឈើទាំងពីរប្រភេទនេះចាប់សាច់គ្នារស់ហើយ, បើមានពន្លកដុះបែកចេញពីគល់ត្រង់ស្នាមមុខតំណនោះជាលំពង់របស់គល់ត្រូវកាត់ចោល ចេញ ។ តែបើជាលំពង់របស់មែកបំបៅ ត្រូវទុក ព្រោះលំពង់របស់មែកនេះឯងនឹងបានជា ដើមដងតទៅ ។ ពេលមានផ្លែ ជាផ្លែក្រូចពោធិ៍សាត់ ព្រោះផ្លែនោះកើតចេញពីជាតិ ក្រូចពោធិ៍សាត់, មែកក្រូចភ្ជាប់គល់ក្រសាំងនេះ អាចរស់នៅងាយដ្បិតក្រសាំងជាឈើ មិនរើសដី គឺតាមតែដីប្រភេទណា ក៏ក្រសាំងអាចដុះរស់នៅបានយូរ, មែកគនិងគល់រកា, មែកស្វាយពុំសែននិងស្វាយក្បាលដំរី, មែកពុទ្រាធំ និងគល់កូនពុទ្រាផ្លែតូចជាដើម ក៏អាចបំបៅភ្ជាប់បានដូចគ្នា ។ ការភ្ជាប់សាច់ឈើបែបនេះ ហៅថា បំបៅ (បារ. greffer) ។ (ម. ព. ផ្សាំ និង សាក ៕ ដកស្រង់ៈ សម្បត្តិកញ្ញា