ដោយៈ ដកស្រង់ពីវចនានុក្រម សម្តេចសង្ឃរាជ ជួន ណាត
ស្មៅ
នាមសព្ទ
ពូជពួកមួយដែលដុះឯងលើផែនដីឬក្នុងទឹក ស្លឹកសណ្ឋានជាចម្រៀកតួចៗ ( ហៅរួមថា តិណជាតិ ទីទៃពីរុក្ខជាតិ, លតាជាតិ, ធញ្ញជាតិ . . . ) មានច្រើនយ៉ាងជាអនេក
ស្មៅទឹក, ស្មៅគោក ។
ព. ប្រ. ស្មៅកិលេស ឬ ស្មៅតណ្ហា កិលេសឬតណ្ហាដែលទ្រុបទ្រុលក្នុងសន្ដានបុថុជ្ជន ដូចជាស្មៅដុះចាក់ឫសស្មូញស្មាញក្នុងដី។ ស្មៅព្រៅ ស្មៅដែលដុះទ្រុបទ្រុលតាំងពីនៅខ្ចីដល់ចាស់ចេញផ្កាផ្លែឥតដែលមានសត្វតិណភ័ក្សណាស៊ី; ឬស្មៅសម្ចាយ ។ ល ។
ទ្រុយ
កិរិយាសព្ទ
ពាយដោយមានតែស្លឹកស្រោបគុម្ពមានផ្លែបន្តិចបន្តួច (ប្រើតាមទម្លាប់ដោយស្រុក)
ស្រុកខ្ញុំឆ្នាំនេះ ស្រូវមានដើមដងគ្រាន់បើ ប៉ុន្តែច្រើនទ្រុយ ។
គុណសព្ទ
ពាយដោយមានតែស្លឹកស្រោបគុម្ពមានផ្លែបន្តិចបន្តួច (ប្រើតាមទម្លាប់ដោយស្រុក)
ស្រុកខ្ញុំឆ្នាំនេះ ស្រូវមានដើមដងគ្រាន់បើ ប៉ុន្តែច្រើនទ្រុយ ។
ទ្រុស្ដសីល
(ទ្រុស-សិល)
គុណសព្ទ
(សំ. ទុស្ដ+សីល; បា. ទុស្សីល ) ដែលមានសីលមិនបរិសុទ្ធ
មនុស្សទ្រុស្ដសីល ។
ទ្រុស្ត
(ទ្រុស)
កិរិយាសព្ទ
(សំ. ទុស្ដ ) ប្រទូស្ដ, ធ្វើអាក្រក់
មនុស្សទ្រុស្ដមិត្រ ។
ទ្រុះ
កិរិយាសព្ទ
(សំ. ទ្រុហ, ហ> ះ = ទ្រុះ ) បៀតបៀន, ព្យាយាមរករឿងបៀតបៀន, ស្អប់, ចងគំនុំ ។
គុណសព្ទ
(សំ. ទ្រុហ, ហ> ះ = ទ្រុះ ) អ្នកបៀតបៀន; ដែលរករឿងបៀតបៀន
មនុស្សទ្រុះមិត្រ (ម. ព. ទ្រុស្ដ ផង ) ។
នាមសព្ទ
(សំ. ទ្រុហ, ហ> ះ = ទ្រុះ ) អ្នកបៀតបៀន; ដែលរករឿងបៀតបៀន
មនុស្សទ្រុះមិត្រ (ម. ព. ទ្រុស្ដ ផង ) ។