ដោយៈ ដកស្រង់ពីវចនានុក្រមសម្តេចសង្ឃរាជ ជួន ណាត
អណ្ដាតសមុទ្រ
នាមសព្ទ
( ព. ប្រ. ) ឆ្អឹងទ្រូងត្រីមឹកមានរូបសណ្ឋានស្រដៀងនឹងអណ្ដាត សម្បុរ-ស សាច់រឹងច្រាញគគ្រាតៗ ប្រើការជាថ្នាំត្រជាក់ ឬប្រើការដុសខាត់លោហជាតិជាដើម
ដើររើសអណ្ដាតសមុទ្រដែលរលកបោកផាត់មកទើរលើដីនារ ។
អណ្ដើរ
នាមសព្ទ
( ព. បុ. ) ជណ្ដើរ ( គួរនឹងយកសេចក្ដីថា បានជាហៅ អណ្ដើរ ព្រោះសម្រាប់ដើរបង្អន់ជើងឡើងចុះ; បានជាហៅ ជណ្ដើរ ព្រោះសម្រាប់ជាន់ដើរឡើងចុះ; ប៉ុន្តែតាមលក្ខណៈនិងសណ្ឋាន, ពាក្យទាំងពីរនេះមានសេចក្ដីត្រូវគ្នាតែមួយយ៉ាង គឺសំដៅសេចក្ដីថា “ប្រដាប់មានកាំជាជាន់ៗឬជាថ្នាក់ៗ សម្រាប់ឡើងចុះ” ប៉ុណ្ណោះឯង; សម័យបច្ចុប្បន្ននេះច្រើនប្រើពាក្យ ជណ្ដើរ ជាង ) ។
អនិដ្ឋារម្មណ៍
(អៈនិត-ឋារ៉ម់)
នាមសព្ទ
( បា. អនិដ្ឋារម្មណ; សំ. អនិស្ដារម្មណ, អនិស្ដាលម្ពន ) អារម្មណ៍ដែលមិនគួរប្រាថ្នា, អារម្មណ៍ដែលទាស់ចិត្ត
រូបអសុភហើមស្អុយជាអនិដ្ឋារម្មណ៍, ក្លិនស្អុយអសោចជាអនិដ្ឋារម្មណ៍ ។ ព. ផ្ទ. ឥដ្ឋារម្មណ៍ ។
អភិរដ្ឋមន្ត្រី
(អៈភិរ័ត-ឋៈ—)
នាមសព្ទ
( បា. សំ. ស.; បា. អភិ + រដ្ឋ + មន្តី; សំ. អភិ + រាឞ្ត្រ + មន្ត្រិន៑ ) ពាក្យសន្មតប្រើតាមសម័យនិយម សំដៅសេចក្ដីថា “មហាមាត្រឬមន្ត្រីថ្នាក់ខ្ពស់បំផុត” ( ម. ព. អភិ, រដ្ឋ, រាស្ត្រ និង មន្ត្រីផង ) ។
អាចម៍ដំរី
(អាច់—)
នាមសព្ទ
(ព. ប្រ. ) ឈ្មោះខ្នុរមួយប្រភេទ មានផ្លែតូចៗមូលៗ (ប្រៀបប្រដូចនឹងសណ្ឋានដុំអាចម៍ដំរី)
ខ្នុរអាចម៍ដំរីផ្លែតូចៗមែន ប៉ុន្តែក្នុងមួយដើមៗមានផ្លែច្រើន ហើយមានរសផ្អែមពិសាណាស់ (ពាក្យក្រាបទូលក្សត្រិយ៍ថា ខ្នុរមូលដំរី ឬ ខ្នុរម្រេច) ។