ប្រែសម្រួល : កញ្ញាដាលីស (ដេល្លីម៉េល) ៖ ការគិតអំពីបឹងមួយអាចប្រែក្លាយសត្វដែលប៉ះវាទៅជាថ្មភ្លាមៗ ប្រហែលជាស្តាប់ទៅដូចជាគំនិតចេញពីរឿងព្រេងក្រិក។ប៉ុន្តែវាជាការពិតនៅប្រទេសតង់ហ្សានី កន្លែងដែលសត្វរស់នៅដោយការភ័យខ្លាចចំពោះបឹងដ៏សាហាវបំផុតមួយក្នុងពិភពលោក។
បឹងណាត្រុន (Natron) គឺជាដែនដីបង្កាត់ពូជដ៏សំខាន់សម្រាប់សត្វក្រៀលផ្លិមីនហ្គោ (Flamingo) ដែលមិនសូវជិតផុតពូជប៉ុន្តែសត្វទាំងឡាយប្រឈមនឹងការរឹងកកជារៀងរហូតនៅក្នុងទឹកអំបិលរបស់វា ប្រសិនបើពួកវាហ៊ានចូលទៅជិតមាត់បឹង។
បាក់តេរី ដែលបានផ្តល់ពណ៌ក្រហមដល់ទឹកបឹងនេះ គឺជាសារពាង្គកាយតែមួយគត់ដែលអាចទ្រាំទ្រនឹងកម្តៅជាមធ្យម ២៦ អង្សាសេ កំហាប់អំបិលមរណា និងជាតិអាល់កាឡាំងដ៏សាហាវ។
សាកសព ដែលធ្លាក់ចូលទៅក្នុងទឹក គឺរលួយយ៉ាងរហ័ស ខណៈសព ដែលធ្លាក់ត្រឹមមាត់បឹង ត្រូវបាន “រុំក្នុងអំបិល” ជារៀងរហូត នេះបើយោងតាមបរិស្ថានវិទូ លោក ដេវីត ហាភើ (David Harper) នៃសាកលវិទ្យាល័យឡេសេស្ទើ (Leicester)។
ស្ថានភាពអរិភាពរបស់បឹងនេះអាចត្រូវស្តីបន្ទោសលើភ្នំអូល ដយយ៉ូ ឡេនហ្គាយ (Ol Doinyo Lengai) នៅក្បែរនោះ ដែលគេស្គាល់ថា “ភ្នំព្រះ” ជាភ្នំភ្លើងសកម្មតែមួយគត់ដែលបញ្ចេញសារធាតុ ណាត្រូកាបោនណាទីត(Natrocarbonatites)។សារធាតុទាំងនេះបានហូរចូលទៅក្នុងបឹងតាមរយៈខ្សែទឹកជាច្រើន ដែលហូរកាត់តាមភ្នំភ្លើង ដែលរួមចំណែកដល់កម្រិតអាល់កាឡាំងដ៏អាក្រក់របស់វាលើសពី pH 10។
មានតែសត្វក្រៀលផ្លិមីនហ្គោ ដែលហោះទៅស៊ីពពួកបាក់តេរី ស្យាណូបាក់តេរី(Cyanobacteria) សម្បូរសារធាតុចិញ្ចឹមនៅក្នុងទឹកប៉ុណ្ណោះ នាំគ្នាទៅតំបន់នោះដើម្បីបង្កាត់ពូជ។
ប៉ុន្តែសូម្បីតែពួកវាក៏មិនអាចគេចផុតពីស្ថានភាពគ្មានមេត្តារបស់បឹងអំបិលនេះបានដែរ ហើយអាចធ្លាក់ខ្លួនជាជនរងគ្រោះដោយការជាប់គាំងនៅលើច្រាំង៕
បឹងណាត្រុន ជាបឹងគ្រោះថ្នាក់បំផុតសម្រាប់សត្វនៅប្រទេសតង់ហ្សានី
