ដោយៈ ដកស្រង់ពីវចនានុក្រមសម្តេចសង្ឃរាជ ជួន ណាត
យំ
កិរិយាសព្ទ
បញ្ចេញសូរសព្ទព្រមទាំងចេញទឹកភ្នែកព្រោះសេចក្ដីសោកស្ដាយអាល័យ ឬព្រោះមានទោមនស្សអាក់អន់ចិត្តឬក៏ព្រោះឈឺចាប់ខ្លាំង ។ យំគោក ឬ យំស្ងួត យំគ្មានទឹកភ្នែក ។ យំគាំង យំគាំងលង់បាត់សូរសព្ទម្ដងៗ : ក្មេងយំគាំង ។ យំចុងជើង យំសោកជិតចុងជើងអ្នកដែលឈឺដាបឬបុគ្គលស្លាប់ ។ យំទារ យំទាររកចំណីជាដើម ។ យំទួញ យំរៀបរាប់បូរបាច់ដោយសោកស្ដាយ ។ យំយប់ យំតែក្នុងវេលាយប់ៗ : ក្មេងយំយប់ ។ យំយាម ពោលពាក្យរលាក់រលែកតាមបទគ្វាម ដែលលើកចងជាសេចក្ដីរៀបរាប់ទៅរកសពដែលតម្កល់នៅទីនោះ ក្នុងពេលយាមមានកំណត់, ច្រើនតែកំណត់ក្នុង ១ ថ្ងៃត្រឹម ៤ ដងគឺ វេលាអធ្រាត្រ, ជិតព្រឹក, ថ្ងៃត្រង់, ព្រលប់ ( អ្នកយំយាមច្រើនតែពួកស្ត្រី, ប្រើចំពោះតែសពឥស្សរជន មានក្សត្រិយ៍ទ្រង់រាជ្យជាដើម ) ។ យំយែក ( ម. ព. យែក ) ។ យំរហាម យំហូរទឹកភ្នែករហាម ។ យំរំងាស់ ( ព. ប្រ. ) យំយូរក្រស្ងៀម : ក្មេងយំរំងាស់ ។ យំលំប៉ា ឬ យំរំអុក យំទទូចទាររឿយៗមិនលែង, យំមិនងាយស្ងៀមនាំឲ្យកើតអផ្សុក : ក្មេងយំលំប៉ា ឬ យំរំអុក ។ យំរ៉ាំរ៉ៃ យំជាប់ក្រស្ងៀម ។ យំសោក យំបូរបាច់ដោយសេចក្ដីស្ដាយស្រណោះ ។ យំអណ្តឺតអណ្ដក យំដោយដកខ្យល់ដង្ហើមលង់ៗ លិចៗអណ្ដែតៗ ប៉ផ្ដឺតប៉ផ្ដក់ : ក្មេងយំអណ្ដឺតអណ្ដក ។ ល ។ ស្ករយំ ( ព. ប្រ. ) ស្ករដែលរឹងហើយប្រែជាជ្រាយជោរព្រោះត្រូវចំហាយក្ដៅខ្លាំងឬត្រជាក់ខ្លាំង ។
របៀន
នាមសព្ទ
ចំណេះដែលចេះមកពីរៀន
របៀន ចំណេះ ឬ ចំណេះរបៀន ។
សិល្បសាស្ត្រ, វិជ្ជាការ, អាគមគាថា
សូត្ររបៀនស្ដោះផ្លុំ, របៀនអាគម ឬ អាគមរបៀន ។
លិច
កិរិយាសព្ទ
លិបចុះបាត់ទៅ, ចូលកប់បាត់ទៅ ក្នុងទឹកជាដើម
ទូកលិច, សម្ទូងលិចទឹក, បន្លាមុតលិច ។
អស្ដង្គត
ព្រះអាទិត្យលិច ( ថ្ងៃលិច ) ។
ព. ប្រ. វិនាស, ខូច, អន្តរាយ; បាត់ឈ្មោះ; លង់គំនិត
លិចលែងងើបរួច វិនាសរើខ្លួនលែងរួច; លិចខ្លួន ខូចខ្លួនឬបាត់ឈ្មោះ ។
គុណសព្ទ
ដែលធ្ងន់មិនអណ្ដែតទឹក
ឈើមួយកំណាត់នេះលិចទឹក, មួយកំណាត់នុ៎ះអណ្ដែត ។
ដែលទាបឬជ្រៅតែងតែលិចទឹក
ដីលិចទឹក, ព្រៃទឹកលិច ។
លិចកញ្ជង់ ដែលចេះតែហិនហោចវិនាសទ្រព្យសម្បត្តិជានិច្ច
មនុស្សលិចកញ្ជង់ ។
លិចកញ្ជង់លង់កញ្ជើ (ព. សា.)ហិនហោចវិនាសដូចគេលិចលង់ក្នុងទឹកទាំងកញ្ជើដាក់អីវ៉ាន់ ។ លិចកណ្ដេងដី វិនាសដូចជាកប់បាត់ទៅក្នុងដីកណ្ដេង ។ លិចក្បាលទ្រទូងដៃ ដែលលិចក្បាលបាត់ទៅឃើញតែដៃទាំងពីរលើកជ្រោងឡើង : ទឹកជ្រៅលិចក្បាលទ្រទូងដៃ ។ លិចក្រជាំ វិនាសទ្រព្យធនអាប់កេរ្ដិ៍ឈ្មោះ ។ លិចតែម្ដង! ខូចតែម្ដង; ! លិចទៅ! ខូចទៅ! (ពាក្យឧទាន) ។ លិចលង់ វិនាសអន្តរាយដូចជាលិចលង់ក្នុងទឹក ។ លិចលង់ផុងកៃ (ព. សា.) វិនាសអន្តរាយផុងលង់រើខ្លួនពុំរួច ។ លិចអណ្ដែត ឬលិចៗអណ្ដែតៗ ឬក៏លិចអណ្ដែតៗលិច ខាតហើយចំណេញៗហើយខាតទៅវិញ ឬបង់ហើយបានៗហើយបង់ទៅវិញ។ អាលិច! អាខូច! (ពាក្យជេរលេង) ។ ល ។
នាមសព្ទ
ឈ្មោះទិសដែលព្រះអាទិត្យអស្ដង្គត, ទិសបស្ចិម; និយាយបានតែមានពាក្យ ខាង ឬ ឯ ផ្សំពីខាងដើម
ទិសខាងលិច, ស្រុកឯលិច, ទៅឯលិច ។
ល្ងង់មិនដឹងឯលិចឯកើត ល្ងង់ដូចជាមនុស្សវង្វេងទិស ឬល្ងង់មិនស្គាល់ទិស (សរសេរក្លាយជា ឡិច តាមសំនៀងនិយាយ ក៏មាន) ។
វិភង្គ
(វិភ័ង-គៈ ឬ –ភ័ង)
នាមសព្ទ
( សំ. បា. ) ការចែក, ការបែង; ចំណែក; ការបែកចេញផ្សេង ។ ឈ្មោះគម្ពីរទី ២ នៃព្រះអភិធម្មបិដក
គម្ពីរវិភង្គ ( ព. ពុ. ) ។
សភាគ
(សៈភាគៈ ឬ –ភាក)
នាមសព្ទ
( បា. ) ដែលមានចំណែកស្មើគ្នា គឺដែលត្រូវគ្នា, ដូចគ្នា; ដែលត្រូវចិត្តត្រូវគំនិតគ្នា, ដែលជិតដិតស្និទ្ធស្នាលនឹងគ្នា ។
ន. មនុស្ស, សត្វឬអ្វីៗ ដែលត្រូវគ្នា, ដូចគ្នា, ស្មើចិត្តគំនិតគ្នា : ខ្ញុំនិងមនុស្សនុះ ជាសភាគនឹងគ្នា ( ព. ផ្ទ. វិសភាគ ) ។ បើរៀងភ្ជាប់ពីខាងដើមសព្ទដទៃ អ. ថ. សៈភាគៈ, ដូចជា សភាគជន ឬ –បុគ្គល ជនឬបុគ្គលដែលមានអធ្យាស្រ័យត្រូវគ្នា ។ សភាគភិក្ខុ ភិក្ខុដែលមានវត្តប្រតិបត្តិឬអធ្យាស្រ័យស្មើគ្នា ។ សភាគាបត្តិ (–ប័ត; បា. < សភាគ + អាបត្តិ ) អាបត្តិត្រូវគ្នា ( ព. វិ. ពុ. ) ។ សភាគារម្មណ៍ ( បា. < សភាគ + អារម្មណ ) អារម្មណ៍ត្រូវគ្នា, មិនជាទំនាស់នឹងគ្នា ។ ល ។