ដោយៈ ដកស្រង់ពីវចនានុក្រមសម្តេចសង្ឃរាជ ជួន ណាត
បណ្ដាក់
កិរិយាសព្ទ
ទិញឬដូរដោយដាក់ដើមទុនមុន គឺដាក់ប្រាក់ឬទំនិញអ្វីមួយជឿឲ្យទៅអ្នកដែលទ័លក្រត្រូវការយកថ្លៃមុនហើយនឹងយករបស់ដែលត្រូវទិញដូរនោះជាខាងក្រោយ ក្នុងកំណត់រដូវរបរ មានស្រូវនិងគ្រាប់ពោតជាដើម ដើម្បីឲ្យមានចំណេញជាងទិញដូរដល់ដៃ
បណ្តាក់ស្រូវ, បណ្តាក់គ្រាប់ពោត, បណ្តាក់ស្ករ ។
ដាក់រាយគ្នាឲ្យនៅបន្តហែៗបណ្តោយតាមដងផ្លូវឬទីផ្សេងៗ
កងទ័ពបណ្តាក់គ្នាតាមដងព្រៃដើម្បីចាំស្កាត់ប្រយុទ្ធនឹងពួកខ្មាំង; តាមរឿងព្រេងខ្មែរថា ទន្សាយចាញ់ប្រាជ្ញាខ្យង ក្នុងរឿងភ្នាល់រត់ប្រណាំងគ្នា ព្រោះខ្យងបណ្ដាក់គ្នាហែតាមមាត់បឹង ឲ្យឆ្លើយកូ៎កៗ នៅខាងមុខជាដរាបគ្រប់តែខណៈដែលទន្សាយស្រែកហៅ ។ ពាក្យដែលគេតែងនិយាយថា បណ្ដាក់គ្នារដឹកដូចខ្យង គឺជាប់ទាក់ទងមកពីរឿងនោះឯង ។
កិរិយាវិសេសន៍
ដែលសន្មតកំណត់ផ្លាស់ប្តូរវេនគ្នា គឺម្នាក់ចេញទៅម្នាក់ចូលមកដល់, ម្នាក់ចុះទៅម្នាក់ឡើងមកដល់, ម្នាក់ដេកម្នាក់ភ្ញាក់ឡើង, ម្នាក់ទៅ ម្នាក់នៅចាំ ជាបន្តបន្ទាប់គ្នាយ៉ាងនេះជាដើម ក៏ហៅថា បណ្តាក់ ដែរ
ដេកបណ្តាក់គ្នា, រត់បណ្តាក់គ្នា, ថ្ងៃនេះ ផ្ទះខ្ញុំមានភ្ញៀវច្រើនម្នាក់ចេញម្នាក់ចូលដូចគេបណ្តាក់គ្នា ។
ផ្ដៅ
(ជើង ដ)
នាមសព្ទ
ឈ្មោះវល្លិដើមរឹងមួយប្រភេទមានបន្លានៅស្រទប, ធាង, ស្លឹក ( ទីទៃពីរពាក់ ); ផ្ដៅមានឈ្មោះច្រើនប្រភេទគឺ ផ្ដៅទឹក, ផ្ដៅក្រែក, ផ្ដៅឈ្វាំង, ផ្ដៅអារ៉េច, ផ្ដៅដំបង, ព្រះផ្ដៅ…; ជាវល្លិមានប្រយោជន៍យ៉ាងសំខាន់ ប្រើការបានច្រើនយ៉ាង មានប្រើធ្វើចំណងនិងធ្វើកៅអីជាដើម ។
ពិទ័គ្ធ
(ពិទ័ក)
គុណសព្ទ
( សំ. វិទគ្ធ ) ឈ្លាស, វាងវៃ, ប៉ិន, ប្រសប់; ដែលមានចំណេះ ( ប្រើជាឋានន្ដរឬជាគោរម្យងារមន្ត្រីផងក៏បាន )
ព្រះពិទ័គ្ធឫទ្ធិក្រៃ ។ ( ព. កា. ) : មេទ័ពពិទ័គ្ធ យល់កិច្ចកលជាក់ បញ្ឆោតពួកខ្មាំង ឲ្យរុកចូលមក ប្រយុទ្ធតតាំង ទើបប្រើកម្លាំង វាយខ្មាំងខ្ចាយខ្ចាត់ ។
ភូឈួយ
នាមសព្ទ
( ស. ផូជ្វ់យ អ. ថ. ភូឈួយ់ “អ្នកជួយ, អ្នកទទួលមុខការជាជំនួយ” ) មន្ត្រីដែលមានមុខងារជាអ្នកទទួលរងបន្ទុក ធ្វើកិច្ចការរាជការបន្ទាប់អំពីមន្ត្រីជាអធិបតី
ភូឈួយសេនាបតី, ភូឈួយរដ្ឋមន្ត្រី, ភូឈួយខេត្ត។
សម័យបុរាណ ប្រើពាក្យថា ជំទប់, លុះចំណេរតមក ប្រើពាក្យ ភូឈួយ នេះ, សម័យបច្ចុប្បន្ន ប្រើពាក្យ រង វិញ
អភិបាលខែត្ររង, អភិបាលស្រុករង . . . ។ សម្រាប់គណៈរដ្ឋមន្ត្រីប្រើជា អនុរដ្ឋលេខាធិការ ។
មារ
នាមសព្ទ
( សំ. បា. ) ដំណើររារាំង; ការសម្លាប់; សេចក្ដីស្លាប់; . . . ។ អ្នករារាំង, ជំទាស់មិនឲ្យអ្នកដទៃធ្វើបុណ្យធ្វើកុសលកើត; ឈ្មោះទេវបុត្រដែលជាសត្រូវចំពោះព្រះពុទ្ធ ។ មារជិ, មារជិត, មារជិន ( មារៈ– ) អ្នកឈ្នះមារ ( ព្រះពុទ្ធ ) ។ មារជ្រែក មារចូលជ្រែកក្នុងរូបកាយនៃមនុស្ស ។ ព. ប្រ. ហេតុអាក្រក់ ដែលស្រាប់តែបណ្ដាលឡើងភ្លាមនាំឲ្យទាស់ដំណើរកិច្ចការ ឬមនុស្សដែលជំទាស់កិច្ចការកំពុងស្រួលឲ្យរអាក់រអួល; និយាយថា មារមកជ្រែក ឬ មានមារមកជ្រែក ក៏បាន
កំពុងតែធ្វើការស្រួលៗ ស្រាប់តែមានមារមកជ្រែក ឲ្យទាស់ការអស់ ! ។
មារធីតា ( មារៈធីដា ) កូនស្រីរបស់មារ ។ មារព័ន្ធន៍ ចំណងមារ; ចំណងកិលេស គឺគ្រឿងសៅហ្មងចិត្ត ដែលទុកដូចជាចំណងចងពួកសត្វ ។ ឈ្មោះគម្ពីរឬបរិច្ឆេទមួយសម្ដែងរឿងព្រះឧបគុត្តត្ថេរចងមារ ។ មារវិជ័យ ( មារៈ– ) ជម្នះមារ; អ្នកឈ្នះមារ ( ព្រះពុទ្ធ ) ។ ព្រះពុទ្ធរូបដែលគង់ផ្គត់ព្រះភ្នែនដាក់ព្រះហស្តឆ្វេងផ្ងារ ព្រះអង្គុលីផ្ទាប់លើព្រះភ្នែនខាងឆ្វេង ព្រះហស្តស្ដាំសណ្ដូកផ្កាប់ព្រះអង្គុលីសំយុងផ្ទាប់លើព្រះភ្នែនខាងស្ដាំហៅថា ព្រះមារវិជ័យ ឬ ព្រះពុទ្ធរូបមារវិជ័យ ( ព្រះពុទ្ធរូបផ្ចាញ់មារ ) ។ មារសេនា ( មារ:សេន៉ា ) សេនាមារ គឺពួករេហ៍ពលរបស់មារ កាលដែលលើកមកផ្ចាញ់ព្រះពុទ្ធ ។ មារាធិរាជ ក្រុងមារ ។ ល ។