ដោយៈ ដកស្រង់ពីវចនានុក្រមសម្តេចសង្ឃរាជ ជួន ណាត
ខ្សាយ
នាមសព្ទ
ឈ្មោះស្រូវ ឬ អង្ករដែលមិនមានជាតិស្អិតខ្លាំង សម្រាប់បរិភោគជាបាយ ឬ ជាចំណីផ្សេងៗ
ស្រូវខ្សាយ, អង្ករខ្សាយ (ម. ព. សាលី) ។
ចំហុង
កិរិយាសព្ទ
ធ្វើឲ្យឱនចុះ, ផុងចុះក្នុងដីជ្រៅ ដោយឲ្យក្បាលឬចុងចុះក្រោម
ចំហុងក្បាលចុះ ។
នាមសព្ទ
ទី, កន្លែងដែលឲ្យផុង; ទីដែលជ្រាលចុះជ្រៅស្ទើរតែនឹងទៅជាចំណោត
ចំហុងជ្រោះ, រណ្ដៅចំហុង ។
ជើងហារ
(––ហា)
នាមសព្ទ
លេខដែលបែងចែក ឬរកឲ្យឃើញជាចំណែក, ជើងលេខចែក (ម. ព. ហារ ផង) ។
សាមន្ដ
(–ម៉ន់)
គុណសព្ទ
(សំ. បា.) ជិត, ដែលនៅជិតគ្នា
ទីសាមន្ដ ។ បើរៀងភ្ជាប់ពីខាងដើមសព្ទដទៃ អ.ថ. សា-ម៉ន់-តៈ, ដូចជា សាមន្តគ្រាម ស្រុកជិតគ្នា ។
សាមន្ដប្រទេស ប្រទេសជិតគ្នា, ប្រទេសជិតខាង ។ សាមន្ដរដ្ឋ ដែនជិតខាង, ដែនដែលមានព្រំប្រទល់គ្នា ។ សាមន្ដរាជ ព្រះរាជាក្នុងប្រទេសជិតខាង; ប្រទេសរាជ (ស្ដេចចំណុះគេ) ។ល។
អន្ទោល
កិរិយាសព្ទ
(សំ. អន្ទោល ឬ អាន្ទោល “គ្រវី; គ្រវែង; ស្ទុះ; លឿន; លឿនដោយកម្លាំងខ្យល់” ) ត្រាច់រង្គាត់កើតស្លាប់ក្នុងវាលវដ្ដសង្សារ, វិលកើតវិលស្លាប់
អន្ទោលកើតស្លាប់, អន្ទោលទៅក្នុងភពតូចភពធំ, អន្ទោលជាតិ ។
តាមស្វះស្វែងរកមិនលែង
អន្ទោលរកសព្វទិសទីក៏រកពុំឃើញ ។ ( ព. កា. ) : សព្វសត្វក្នុងលោក សុទ្ធតែវិយោគ ព្រោះការអន្ទោល មានក្ដីនិរាស ព្រាត់ប្រាសជាគោល ទោះចង់រត់ចោល ក៏គ្រាន់តែចង់ ។ រីព្រះសម្ពុទ្ធ មានញាណមោះមុត បំពេញចំណង់ ដោយទ្រង់យាត្រា តាមមាគ៌ាត្រង់ ពីព្រោះព្រះអង្គ ជ្រាបការអន្ទោល ។